Λίστα αντικειμένων
Tο βιβλίο αυτό είναι από εκείνα που δεν είναι σαφές ούτε πότε άρχισαν να γράφονται ούτε πότε θα ολοκληρωθούν. Kαι τούτο γιατί, από τη μια πλευρά, προέκυψε από τη μακρόχρονη παρατήρηση και προσπάθεια οργάνωσης της μελετητικής πρακτικής -όπου το πρώτο του υλικό μαζεύτηκε και οι πρώτες του σελίδες γράφτηκαν σε ανύποπτο χρόνο, όχι βέβαια ως σελίδες βιβλίου, αλλά για την αντιμετώπιση κάποιου πρακτικού προβλήματος- άσχετο αν η αναγωγή όλων αυτών σε συνεκτικό σύστημα, η δοκιμασία του συστήματος μέσα από μια σειρά εφαρμογών και η καθαυτό συγγραφική δουλειά έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια. Aπό την άλλη πλευρά επειδή η οργάνωση της αρχιτεκτονικής μελέτης όπως και κάθε άλλης επιστημονικής πρακτικής, προκύπτει και διαμορφώνεται τελικά από το σύνολο αυτών που την ασκούν, διατηρώντας πάντα την χαρακτηριστική εκείνη ρευστότητα που επιβάλλει η δυναμική εξέλιξη του επιστημονικού κλάδου και της πρακτικής του άσκησης.
Έτσι, παρά την ανθρώπινα κατανοητή μύχια ελπίδα του συγγραφέα κάθε οδηγού, και αυτός ο οδηγός δεν γράφτηκε τόσο για να ακολουθηθεί επακριβώς, όσο για να αποτελέσει τόσο για να ακολουθηθεί επακριβώς, όσο για να αποτελέσει την καταγραφή μιας συσσωρευμένης πείρας και οργανωτικής πρόθεσης, επάνω στα οποία να μπορεί να στηριχτεί και να συνεχιστεί η βελτίωση του τρόπου δουλειάς του αρχιτέκτονα. Η βελτίωση αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πρώτα μελήματα τόσο του κάθε αρχιτέκτονα χωριστά, όσο, ακόμη περισσότερο, των φορέων που έχουν άμεση ή έμμεση ευθύνη για την άσκηση του επαγγέλματός του -ανώτερες σχολές, σύλλογοι, επιμελητήριο, αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες-, πράγμα που ασφαλώς ισχύει για όλους τους κλάδους των, λεγόμενων, τεχνικών. Και τούτο γιατί η ποιοότητα της πρακτικής ενός κλάδου, που ασκείται σε έναν κοινωνικό χώρο από ελεύθερο επαγγελματία ή δημόσιο υπάλληλο, είναι το μέτρο που καθορίζει την επιστημονική στάθμη του συγκεκριμένου κλάδου στον χώρο αυτόν, επάνω στην οποία μπορεί μετά να στηριχτεί η πανεπιστημιακή διδασκαλία και έρευνα.
Έτσι, παρά την ανθρώπινα κατανοητή μύχια ελπίδα του συγγραφέα κάθε οδηγού, και αυτός ο οδηγός δεν γράφτηκε τόσο για να ακολουθηθεί επακριβώς, όσο για να αποτελέσει τόσο για να ακολουθηθεί επακριβώς, όσο για να αποτελέσει την καταγραφή μιας συσσωρευμένης πείρας και οργανωτικής πρόθεσης, επάνω στα οποία να μπορεί να στηριχτεί και να συνεχιστεί η βελτίωση του τρόπου δουλειάς του αρχιτέκτονα. Η βελτίωση αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πρώτα μελήματα τόσο του κάθε αρχιτέκτονα χωριστά, όσο, ακόμη περισσότερο, των φορέων που έχουν άμεση ή έμμεση ευθύνη για την άσκηση του επαγγέλματός του -ανώτερες σχολές, σύλλογοι, επιμελητήριο, αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες-, πράγμα που ασφαλώς ισχύει για όλους τους κλάδους των, λεγόμενων, τεχνικών. Και τούτο γιατί η ποιοότητα της πρακτικής ενός κλάδου, που ασκείται σε έναν κοινωνικό χώρο από ελεύθερο επαγγελματία ή δημόσιο υπάλληλο, είναι το μέτρο που καθορίζει την επιστημονική στάθμη του συγκεκριμένου κλάδου στον χώρο αυτόν, επάνω στην οποία μπορεί μετά να στηριχτεί η πανεπιστημιακή διδασκαλία και έρευνα.