Χρειάζεται η εφηβική αθωότητα, η εμπειρία αλλά και η δολιότητα ενός μεσήλικα συγγραφέα για να χωρέσει σ’ ένα και το αυτό βιβλίο εκείνους που έγραψαν ιστορία κι όσους συγγράφουν ιστορίες, έτσι ώστε το έργο του ν’ αποπνέει τελικά το ευφρόσυνο αεράκι του αείποτε ελληνισμού και της ορθοδοξίας.

Στο νέο του πεζογράφημα Η κεφαλή, ο Νίκος Μπακόλας, δέσμιος ως φαίνεται, της ανεπίσημης ιστορίας, αποτολμά να ζωντανέψει μέσα από τις σελίδες του απόμακρες φυσιογνωμίες σαν του Ζήνωνα του Ελεάτη, του μακεδόνα Ναζιανζηνού, του Μακρυγιάννη, του Παύλου Μελά και του Βλαχογιάννη μαζί με (και μέσ’ από) έναν ταπεινό νεαρό βορειοηπειρώτη μαχητή και αυτοσχέδιο απομνημονευματογράφο του, εγκαταλείποντας το σε μια καταπακτή, όπου είναι αμφίβολο αν και πότε θα βρισκόταν θα διαβαζόταν και θ’ αξιοποιόταν.

Και για μια ακόμα φορά, ο συγγραφέας της Μεγάλης πλατείας πειραματίζεται πάνω στη δομή του σύγχρονου πεζογραφήματος, καταθέτοντας έτσι την ανθρώπινη αλλά και την πνευματική ανησυχία του για το παρόν και το αύριο αυτής της αενάως αγωνιζόμενης φυλής.