Ζούμε μια ζωή παραμορφωμένη, με πολλές ανοιχτές πληγές και νεκρές στιγμές. Καλούμαστε να μεταμορφώσουμε το προσωπικό μας τραύμα που μας πονάει και δεν μας αφήνει να ζήσουμε, σε κάτι πιο δυνατό που θα μας αφυπνίσει και θα μας δώσει πίσω τη χαμένη μας ζωτική δύναμη.
Κάθε πόνος μέσα μας, αντί να μας μολύνει, μπορεί να γίνει ένας ανεκτίμητος θησαυρός στον βαθμό που τον αποδεχόμαστε και γνωρίζουμε πώς να τον αντιμετωπίσουμε. Αν τον μεταχειριστούμε σωστά και δεν τον απωθήσουμε, θα αποτελέσει την εφαλτήρια δύναμη για μεταμόρφωση.
Μέσα από την επίπονη αλλά θεραπευτική διαδικασία της συγχώρησης, σιγά σιγά η καρδιά μαλακώνει. Όλα τα δυσλειτουργικά προστάγματα που κουβαλούσαμε τόσα χρόνια και μας καθήλωναν, όλα τα βαρίδια που δεν μας άφηναν να πετάξουμε και μας κρατούσαν ακινητοποιημένους στο έδαφος, τώρα ως εκ θαύματος εξαφανίζονται. Αρχίζουμε να γινόμαστε συμπονετικοί και ελεήμονες προς όλον τον κόσμο. Διαπιστώνουμε ότι αν δεν αγαπάμε στενεύουμε μέσα μας. Όταν αγαπάμε, πλαταίνει η καρδιά και μετά θέλουμε να τους αγκαλιάσουμε όλους. Ζούμε μέσα στον κόσμο αλλά με άλλο τρόπο. Η νέα ζωή, με την αρχή που κάθε μέρα βάζουμε, ανοίγεται μπροστά μας συνοδευόμενη από μια αίσθηση προσωπικής ευθύνης και ελπίδας. Η πορεία τώρα δεν είναι καθοδική, όπως παλιά˙ νιώθουμε πως ανεβαίνουμε, ακόμα και όταν πονάμε. Κι όλο αυτό είναι ένα θαύμα.
Το θαύμα δεν πρέπει να το περιμένουμε αλλά να το πραγματώνουμε...