Τα τραγούδια τούτα της Αντίστασης, είναι καρπός μιας δίχρονης προσπάθειας. Όταν ύστερα από τη μεταπολίτευση έπεσε στα χέρια μου μια μικρή έκδοση με αντάρτικα τραγούδια, μου δημιουργήθηκε το ερέθισμα να προσθέσω κι εγώ τις δικές μου μνήμες. Έτσι οι στίχοι ξαναγύριζαν σιγά-σιγά στο μυαλό μου, οι μελωδίες ξαναζωντάνευαν μέσα μου και το χέρι μου έτρεχε στο χαρτί. Ήταν σα μια μικρή άνοιξη, που πρόβαλε καρποφόρα, ύστερα από μια νάρκη 35 χρόνων περίπου. Δεν είχα καμιά πρόθεση να τα δημοσιεύσω. Ήθελα να ξαναζήσω μέσα από τα τραγούδια εκείνα τα όμορφα χρόνια. Τα όμορφα και τα τραγικά, με τη φλόγα της νειότης και την τραγικότητα του θανάτου. Δε φιλοδοξώ ούτε επαίνους, ούτε δάφνες. Οι δάφνες ανήκουν σε κείνους που έπεσαν. Αν καταφέρω να τα διαβάσουν οι άνθρωποι της γενιάς μου και να συγκινηθούν λιγάκι, με φτάνει αυτό. Αν, όσοι νέοι, πάρουν μια γεύση τους, θα είναι και για μένα μια γεύση γλυκειά. Το Αντιστασιακό τραγούδι είναι ένας χώρος που ελάχιστα φωτίστηκε μέχρι τώρα, για να μην πω ότι βρίσκεται στο σκοτάδι. Οι λόγοι είναι σ' όλους μας γνωστοί. Οι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτό το μεγάλο έπος που λέγεται Εθνική Αντίσταση, κυνηγημένοι τριάντα ολόκληρα χρόνια, δεν είχαν ούτε τον καιρό, ούτε το κουράγιο να ψελίσουν ένα τραγούδι τα πικραμένα τους χείλια. Άλλωστε, οι Κέρβεροι του διχασμού, καιροφυλακτούσαν σε κάθε γωνιά και σε κάθε φινιστρίνι κελλιού. Τα τελευταία χρόνια έγινε μια καλή αρχή. Η Εθνική Αντίσταση αναγνωρίστηκε, τα πικραμένα χείλια ξεσφίχτηκαν. Καιρός να ζωντανέψει και το Αντάρτικο τραγούδι. Θέλω να πιστεύω ότι άνθρωποι αξιώτεροι από μένα θα συνεχίσουν αυτήν την προσπάθεια και θα την ολοκληρώσουν. Θα είναι μια σημαντική προσφορά και η εκπλήρωση ενός μεγάλου χρέους.