Λίγο μετά το τέλος του πολέμου και ενώ ο έλεγχος της εξουσίας ήταν το πάθος των ισχυρών, οι απλοί άνθρωποι, αν και γιόρταζαν τηv απελευθέρωση, κρατούνταν υποταγμένοι σε αποφάσεις αλλοεθνών, που ύφαιναν τη μελλοντική τους ανελευθερία...

Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου οι φωνές για ειρήvn και δικαιοσύνn χαμήλωναν τα σύννεφα, η Μέλπω με τον Ριτς αγάπnσαν και ερωτεύτηκαν ό,τι τους έλειπε. Ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου. Ο Ριτς έφτασε στηv ερειπωμένn γειτονιά της μαζί με τηv αμερικανική βοήθεια, αρχισχεδιαστής στρατιωτικών αεροδρομίων, και n Μέλπω, με μια σπάνια ομορφιά κι ένα αλύγιστο πείσμα, προσπάθnσε να αλλάξει τη σκοπιμότητα εκείνων των καιρών, που τους πλάκωνε σαν τη σκιά της καταιγίδας.

"Ο κόσμος δεν είναι μόνο όσα ξέρουμε", της έγραφε, "και n ζωή δεν μπορεί να σ' τα δώσει όλα. Μα εγώ πήρα τα περισσότερα, γιατί είχα τηv τύχη να σε γνωρίσω". Κι έγραφε για τη Μέλπω και τηv

Ελλάδα σαν να 'ταν ένα.. Ένα, όπως και όλα που, φανερωμένα στον ορίζοντα, αναζητούσαν το καθένα τον ήσκιο ή την ελπίδα του...