Ο Φάνης και ο Μάνος, δίδυμοι, όμοιοι στην όψη αλλά διαφορετικοί στον χαρακτήρα, έχουν ορκιστεί να μην αφήσουν τίποτα να τους χωρίσει. Ωστόσο ο παθιασμένος έρωτάς τους για την Κάτια θα φέρει την απόλυτη σύγκρουση ανάμεσά τους και θα τους κάνει ορκισμένους εχθρούς.
Όταν όμως κάποιοι θα απαγάγουν την εξάχρονη κόρη του Μάνου και της Κάτιας στο Παρίσι, ο Φάνης θα αναγκαστεί να πάει εκεί για να βοηθήσει στην εξιχνίαση.
Φτάνοντας θα αντιμετωπίσει πέρα από τον εχθρικό αδερφό του και τη μοιραία συνάντηση με τη γυναίκα που δεν έπαψε ποτέ να αγαπάει. Ο απαγορευμένος έρωτας ξαναφουντώνει
σαν πυρκαγιά, οδηγώντας τους σε μια ισορροπία επικίνδυνη για όλους, ενώ παράλληλα ψάχνοντας για τη μικρή ο ήρωας θα μπει σε μια απρόβλεπτη περιπέτεια σε ένα μαγικό, ερωτικό, πολυπολιτισμικό Παρίσι.

Θα αντιμετωπίσει επώδυνα μυστικά που συνδέονται με την απαγωγή, τα οποία θα αλλάξουν τελείως το τοπίο και όσα γνώριζε για τον αδερφό του αλλά και τη γυναίκα
που έχει ερωτευτεί. Και μέσα από τραγικά γεγονότα που τον κυκλώνουν θα βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδα και έναν γρίφο που ποτέ δε φαντάστηκε.

Θα καταφέρει να τον λύσει εγκαίρως και να σώσει το παιδί;
Και πώς θα αλλάξει τη δύσκολη μοίρα που τον συνδέει με τον αδερφό του και την Κάτια;

Με τον χρόνο αδυσώπητο αντίπαλο, ο Φάνης θα αναγκαστεί να τολμήσει μια αναπάντεχη υπέρβαση που δε θα αφορά μόνο αυτή την περιπέτεια, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό…
—
Ο Φάνης και η Κάτια ένιωσαν την ίδια έντονη έλξη εκείνο το μεσημέρι. Και με φευγαλέα μεταξύ τους βλέμματα, όταν κυρίως μιλούσαν οι άλλοι στο τραπέζι, τόλμησαν να επικοινωνήσουν μια κοινή ανομολόγητη φλόγα. Που για έναν περίεργο λόγο ήξεραν ότι ξεκίνησε από εκείνη τη θερμή χειραψία, πριν καν μιλήσουν ο ένας στον άλλο. Πριν ανταλλάξουν τις πρώτες στερεότυπες φράσεις τους.

«Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω».

«Κι εγώ το ίδιο.
Έχω ακούσει τόσα για σένα».

Σε εκείνο το οικογενειακό γεύμα έμοιαζαν σαν δύο επιβάτες που είχαν φτάσει στον ίδιο όμορφο προορισμό, μετά από ένα μακρύ κουραστικό ταξίδι. Δεν είχε σημασία πως είχαν φτάσει εκεί με διαφορετικά μέσα και αποσκευές. Αρκούσε που μοιράζονταν την ίδια επίγνωση. Χωρίς λέξεις. Μόνο με μια συγκεκριμένη αλλά άγνωστη μέχρι τότε αίσθηση. Που ήταν και οι δύο σίγουροι ότι είχε την ίδια ακριβώς ένταση.