Μέσα από τις Συμπληγάδες που χωρίζουν Ανατολή από Δύση, κανένας δεν περνά αλώβητος. Όπου και να πας, η εμπειρία της πρότερης ύπαρξης θα σε στοιχειώνει. Η οργανωμένη βολή των δυτικών κοινωνιών, η άνεση να λες την αλήθεια μπρος στην Αρχή, η ξώπετση ευγένεια των ανθρώπων τους, η λογική συνύπαρξη με τους γύρω και τα γύρω, το δεδομένο των τεχνολογικών και πολιτιστικών ευκολιών θα προβάλλουν μπροστά σου ως οι ιδανικές συνθήκες ζωής κάθε φορά που η παράλογη γραφειοκρατία, η τερατώδης ασυνέπεια, ο ηλίθιος αυταρχισμός, το χάος, η χυδαιότητα, το ρουσφέτι, το διάχυτο κλίμα στέρησης κι ο ψυχοβόρος καθημερινός αγώνας για επιβίωση θα αποδείχνονται ισχυρότερα από την αντοχή σου. [...]
– Και στη Δύση, συνέχισε ο Παύλος, ό,τι και να κάνεις, θα σου λείπει ο αυθορμητισμός του Ανατολίτη, η γενναιοδωρία και η ζέστα του, η ικανότητα του ανθρώπου να ζει και να δημιουργεί έξω από τα περιθώρια της λογικής, η ισορροπία του απρόοπτου… πώς να το πω; Η ουσιαστικότητα της ζωής.
Οι Μετανάστες εστιάζουν στο χρονικό μιας σχέσης που ξετυλίγεται από το 1978 ώς το 1983 ανάμεσα στη Μεσόγειο και τη Βόρεια Θάλασσα. Οι δυο πρωταγωνιστές και οι χαρακτήρες που τους πλαισιώνουν συνυφαίνουν τις προσωπικές τους τύχες στον γεωπολιτικό ιστό του πολιτισμικού δίπολου Ανατολή-Δύση. Οι προβληματικές που διατρέχουν την αφήγηση αγγίζουν τη μετανάστευση, στην ψυχική και στη γεωγραφική της διάσταση· τη μοίρα των μειονοτήτων, στον ιστορικό τους χώρο και στην ξενιτιά· τη διαχείριση του παρελθόντος ως ατομικής ιστορίας και συλλογικής κληρονομιάς· την πρόσληψη, από τους απογόνους κατακτημένων και κατακτητών, των κοινωνικών και ιδεολογικών χώρων που σφραγίστηκαν από την αποικιοκρατία (και τον ανατολισμό)· το χάσμα ανάμεσα στην ακαδημαϊκή και τη βιωματική γνώση· και, τέλος, τη δυναμική παρουσία μιας υποδόριας πνευματικής παράδοσης, η οποία αντιστέκεται, με αθέλητη ειρωνεία, στα επίσημα θρησκευτικά σχήματα που για χιλιετίες υποστύλωσαν τις πολιτικές δομές του Μείζονος Μεσογειακού χώρου.