Η λογική της φύσης δεν ξεχωρίζει ποιότητες: Ο σεισμός, η λοιμική, ο καταποντισμός, η φωτιά αφανίζουν τους ανθρώπους χωρίς καμιά διάκριση από τα άλογα ζώα. Η φθορά, ο πόνος, ο τρόμος, ο πανικός, ο θάνατος είναι συνθήκες της ύπαρξης ίδιες για τον Αριστοτέλη και για τον σκύλο του, για τον Γκάντι και για τον Χίτλερ, για τον Μότσαρτ και για τον Ηρόστρατο.

Γιατί; Πώς συμβιβάζεται αυτή η αλογία με τη σοφία και το κάλλος της φύσης, με την έκπληξη που είναι ο ανθρώπινος νους, η δημιουργική μοναδικότητα κάθε ανθρώπου; Γιατί ο σαδισμός, η τυφλή πλεονέξια, το μίσος, το έγκλημα να έχουν ρίζες στη βιοδομή του ανθρώπου; Γιατί το μοναδικό, μάλλον, λογικό πλάσμα μέσα στο άπειρο σύμπαν να σπαράσσεται σε αντιμαχίες, να ασκεί με βία την ιδιοτέλεια;

Το άινιγμα του κακού διατρέχει τους αιώνες με τη φιλοσοφική αναζήτηση και τη μεταφυσική ελπίδα παγιδευμένες σε λογικά κενά και αδιέξοδες αντιφάσεις, σε αφελή ερμηνευτικά στερεότυπα, απλοϊκές παραδοχές, ψυχολογικές προβολές. Μπορούμε να βάλουμε μια λογική τάξη (αρχές συνεννόησης) στα ερωτήματα για το κακό; Υπάρχει ερμηνευτικός μίτος στοιχειωδώς επαρκής για την ανθρώπινη απορία;

Το βιβλίο επιχειρεί να αναμετρηθεί με αυτή την πρόκληση.