Μολονότι πρόκειτια για ένα από τα πιο περίπλοκα και ακανθώδη έργα της Φλερ Γιέγκυ, "Τα αγάλματα του νερού" είναι ένα λαμπερά ιδιόμορφο μυθιστόρημα, που εκτυλίσσεται κάτω από τη βαριά σκιά της οικογένειας και των προνομίων. Το πρώιμο αυτό έργο, αφιερωμένο στην Αυστριακή ποιήτρια και συγγραφέα Ingeborg Bachmann, ασχολείται με τους διάφορους συγγενείς, υπηρέτες και φίλους του Μπήκλαμ, ενός πλούσιου ερημίτη που διατηρεί αγάλματα στο πλημμυρισμένο υπόγειο της έπαυλής του, εκεί όπου οι αναμνήσεις τρεμοπαίζουν στο αμυδρό φως και τα νερά κυλούν στη θάλασσα. Αυτό το κοπάδι των ξεριζωμένων και χαλαρά συνδεδεμένων μεταξύ τους ψυχών περνούν το χρόνο τους σεργιανώντας τόσο στο μακρινό παρελθόν όσο και στον γεμάτο δηλητηριώδη σαλιγκάρια κήπο της έπαυλης -και συνομιλούν μεταξύ τους, περισσότερο όμως με τις ασάλευτες μαρμάρινες μορφές. Ντυμένα με την αυστηρή όσο και ηδυπαθή πρόζα της Γιέγκυ, τα "Αγάλματα του νερού" περιγράφουν ανεξίτηλα την αποτελμάτωση της οικογενειακής ζωής. Αυτό το βιβλίο είναι πάνω απ' όλα το υφός του. Ακριβώς επειδή στο βάθος αντιλαμβάνεται κανείς μια ελαφριά δυσπιστία απέναντι στη λέξη, οι λέξεις ζουν εδώ μια ζωή πρωτόγονη και διόλου κοινωνική, όπως τα πλάσματα που περιγράφονται. Εδώ, σχολιάζει ο Gottfried Benn, «κάθε φράση πρέπει να ξεκουράζεται, να τρέμει, να σιωπά, να ανακτά δυνάμεις». Από μια παγερή λακωνικότητα ξεπηδούν και σκορπίζονται σε λίγες αράδες πορτραίτα, τόποι, φωνές, αιχμηρά θραύσματα ιστοριών. Και η συνεχής αποσύνθεση, η εμμονή των φαντασμάτων, η διάχυτη ειρωνεία και η απελπισμένη ευφορία των πάντων είναι ίχνη εκείνης της αλήτικης φαντασίας που συμβολικά γεννήθηκε με τον Λεντς του Georg Buchner.