ΣΙΜΕΝΟΝ : Διηγηθείτε οποιαδήποτε ιστορία σε κάποιον. Αν δεν την αλλάξετε κάπως, θα τη βρει απίστευτη, πλαστή. Τροποποιήστε τη και θα δείξει πιο αληθοφανής κι από τη φύση της.
ΜΑΙΓΚΡΕ : Τα τελευταία λόγια τα είπε δυνατά, με έμφαση, σαν να επρόκειτο για κάποια συνταρακτική ανακάλυψη.
— Πιο αληθινή κι απ’τή φύση της, όλα εδώ εναπόκεινται. Ε λοιπόν, εγώ σας έκανα πιο αληθινό κι απ’τή φύση σας.
Έμεινα άφωνος. Προς στιγμήν, ο κακόμοιρος επιθεωρητής που ήμουν, ο επιθεωρητής ο « λιγότερο αληθινός από τη φύση του », δεν βρήκε τίποτα να απαντήσει.
Κι εκείνος, με μια πληθώρα κινήσεις και ελαφριά βελγική προφορά, μού αποδείκνυε ότι οι έρευνές μου, έτσι όπως τις είχε αποδώσει, ήταν πιο αποδεκτές –μήπως είπε πιο ακριβείς ;– από αυτές που είχα ζήσει.
ΜΑΙΓΚΡΕ : Όλα αυτά δεν τού τα είπα εκείνο το πρωί. Ντροπαλά, αρκέστηκα να ψελλίσω κοιτάζοντας αλλού : —Ήταν επίσης αναγκαίο να με απλουστεύσετε ;

Στο ιδιότυπο αυτό βιβλίο του Σιμενόν, ο ήρωάς του επιθεωρητής Ζυλ Μαιγκρέ μπαίνει σε διάλογο με τον συγγραφέα του, και πολλές φορές τού κάνει αυστηρότατη κριτική για το πώς τον παρουσιάζει. Ο ήρωας των μυθιστορημάτων κατακρίνει τον συγγραφέα του ! Παράλληλα περιγράφει επεισόδια της ζωής του ως επιθεωρητή, που πολύ συχνά είναι λιγότερο θεαματική και πιο κοινότοπη απ’ όσο την παρουσιάζει ο συγγραφέας του.
Ο Σιμενόν βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και ταυτόχρονα ξεκλειδώνει τα μυστικά της συγγραφικής του τέχνης, παίζοντας με τον διάσημο ήρωά του. Έχουμε εδώ ένα βιβλίο για τη γραφή και τη διαφοροποίηση τέχνης και πραγματικότητας: ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας μιλάει για τον εαυτό του σαν να ήταν αληθινός, ενώ ο πραγματικός συγγραφέας γίνεται χαρακτήρας μυθοπλασίας.