Η γιαγιά είδε στον δρόμο ένο κορίτσι. Του φωνάζει κάτι οπό το μπαλκόνι, να μη φοβάται, θα κατέβει αμέσως να το πάρει. Μην κουνηθείς από τη θέση σου!
Η γιαγιά κατεβαίνει τρεις ορόφους με τις κάλτσες, και αργεί, αργεί, τα γόνατα, τα πνευμόνια, οι γοφοί, και όταν φτάνει εκεί που βρισκόταν το κορίτσι, το κορίτσι έχει φύγει. Το φωνάζει, φωνάζει το κορίτσι. Αυτοκίνητα φρενάρουν και κόβουν για να αποφύγουν τη γιαγιά μου, που στέκεται με τα λεπτά μαύρα καλτσάκια στη μέση του δρόμου που κάποτε είχε το όνομα του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο και σήμερα έχει το όνομα του κοριτσιού ως αντίλαλο, Κριστίνα φωνάζει η γιαγιά μου, φωνάζει το ίδιο της το όνομα: Κριστίνα!
Σήμερα έχουμε 7 Μαρτίου 2018 και βρισκόμαστε στο Βίζεγκραντ, Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Η γιαγιά είναι ογδόντα επτά ετών και έντεκα ετών.»
Στην "Καταγωγή" μιλούν οι νεκροί και τα φίδια, και η Ζάγκορκα, η αδερφή της γιαγιάς μου, ξεκινάει με τα πόδια για τη Σοβιετική Ένωση για να γίνει κοσμοναύτης.
Καταγωγή είναι και οι εξής: ένας μαουνιέρης, ένας χειριστής φρένων στα τρένα, μια καθηγήτρια μαρξισμού που έχει ξεχάσει τον Μαρξ. Ένας Βόσνιος αστυνομικός που πολύ θα ήθελε να τον δωροδοκήσουν. Ένας στρατιώτης της Βέρμαχτ, που του αρέσει το γάλα. Ένα δημοτικό σχολείο για τρεις μαθητές. Ένας εθνικισμός. Ένα Yugo. Ένας Τίτο. Ένας Άιχεντορφ. Ένας Σάσα Στάνισιτς