H Κλόβερ Μπρουκς κάνει μια δύσκολη δουλειά: Συμπαραστέκεται στους ανθρώπους στις τελευταίες τους στιγμές.
Τα πάει καλά μαζί τους. Οι ζωντανοί τη δυσκολεύουν περισσότερο, δεν θέλει πολλές επαφές. Όσο λιγότερο ανοίγεσαι, τόσο λιγότερο κινδυνεύεις να πληγωθείς.

Είναι μια ντροπαλή, μοναχική γυναίκα στη Νέα Υόρκη, κι έτσι σκοπεύει να παραμείνει.
Ώσπου οι τελευταίες επιθυ­μίες μιας ασθενούς τής ανατρέπουν τη ρουτίνα της.
Αναζητώντας το τέλος μιας ερωτικής ιστορίας ξεχασμένης από χρόνια, η Κλόβερ θα αναγκαστεί να βγει από το καβούκι της, να ταξιδέψει, να εμπιστευτεί τους άλλους, να ρισκάρει.
Καθώς κινείται διστακτικά στα αχαρτογράφητα νερά της αγάπης και της φιλίας, θα ανακαλύψει για τον εαυτό της και τους γύρω της πράγματα που δεν φανταζόταν.
Λόγω της δουλειάς της, η Κλόβερ ξέρει καλά πόσα πράγματα μετανιώνουν οι άνθρωποι στο τέλος. Τώρα πρέπει να αποφασίσει τι δεν θέλει να μετανιώσει κάποτε η ίδια.

Έχει το θάρρος να ζήσει τη ζωή που ονειρεύεται;
Ένα έξυπνο, ελπιδοφόρο μυθιστόρημα για τον λιγοστό μας χρόνο στη γη και τον τρόπο να του δώσουμε νόημα και αξία.

«Από τότε που ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, ακολουθώ την ίδια ιεροτελεστία: Καταγράφω τα τελευταία λόγια κάθε πελάτη μου προτού αφήσει την ύστατη πνοή του. Με τα χρόνια ανακάλυψα πως οι άνθρωποι συχνά νιώθουν την ανάγκη να πουν κάτι την ώρα που πεθαίνουν, κάτι σημαντικό, σαν να συνειδητοποιούν πως αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αφήσουν το αποτύπωμά τους σε αυτόν τον κόσμο. Αυτά τα τελευταία μηνύματα συνήθως εμπίπτουν σε μία από τις εξής τρεις κατηγορίες: Πράγματα που εύχονται να είχαν κάνει διαφορετικά, πράγματα που έμαθαν στη διαδρομή ή μυστικά που επιτέλους νιώθουν έτοιμοι να τα αποκαλύψουν. Είχα την αίσθηση πως η συλλογή αυτών των μηνυμάτων ήταν κάτι σαν ιερό καθήκον, ειδικά όταν ήμουν το δεύτερο και τελευταίο άτομο στο δωμάτιο».