Λίστα αντικειμένων
Με περισσότερα από εξήντα χρόνια, στο πάλκο και τη δισκογραφία, ο Γιάννης Μωραΐτης έχει διαγράψει λαμπρή καριέρα, παίζοντας δίπλα σε μεγάλους τραγουδιστές και συνθέτες, όπως οι Μάρκος Βαμβακάρης, Γιώργος Λαύκας, Σταύρος Τζουανάκος, Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Σωτηρία Μπέλλου, Στράτος Διονυσίου, Στράτος Παγιουμτζής, κ.ά.
Μέσα από τις σελίδες της βιογραφίας του με τίτλο «Η νύχτα είπε καληνύχτα. Το λαϊκό τραγούδι όπως το γνώρισα» οι μνήμες, τα πρόσωπα, τα μαγαζιά και οι καταστάσεις δίνουν το άρωμα μιας ξεχωριστής εποχής του λαϊκού τραγουδιού.
Η έκδοση συνοδεύεται από πλούσιο και ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό.
«Υπάρχει ένα κλειδί στην αυτοβιογραφία του Γιάννη Μωραΐτη. Αυτό δεν είναι άλλο από την γλώσσα του δημιουργού. (…) Η επιτυχία του Γιώργου Αλτή είναι πως δεν διαμεσολαβεί με προκατάληψη ή ιδεολογισμό στις μαρτυρίες του Γιάννη Μωραΐτη. Αφήνει αυτήν την σε πρώτη φάση λαϊκή, ρέουσα, άτεχνη, αυθόρμητη γλώσσα να κομίζει και τον κόσμο της. Κι εδώ είναι η επιτυχία του Μωραΐτη. Πως βρήκε έναν καταγραφέα που δεν σκέφτηκε με σημερινούς όρους για την «εντεχνοποίηση» της γλώσσας αυτής, αλλά μόνον με όρους καταγραφής και διάσωσής της. Μα για μπουζούκια μιλάμε. Για νύχτα. Για την Ομόνοια. Για τον αγώνα ενός μεγάλου μουσικού που ζυμώθηκε στην αγορά. Που ξεκίνησε απ’ το Μπραχάμι για να φτάσει να τον ακούει ο Τσακ Νόρις ή να παίζει με τον Διονυσίου. Μιλάμε για ένα σπάνιο τεκμήριο λαϊκής ζωής. Που δεν πρέπει στιγμή να το βάλεις ως άλλος Προκρούστης στην μοντέρνα κλίνη. Είναι σαν ποτάμι που κυλάει ο λόγος αυτός. Και ο μόχθος του Γιώργου Αλτή είναι η κοίτη που βρήκε για να πέσει ορμητικός στην θάλασσα των αναγνωστών.»
Από το επίμετρο του Δημήτρη Μανιάτη
Μέσα από τις σελίδες της βιογραφίας του με τίτλο «Η νύχτα είπε καληνύχτα. Το λαϊκό τραγούδι όπως το γνώρισα» οι μνήμες, τα πρόσωπα, τα μαγαζιά και οι καταστάσεις δίνουν το άρωμα μιας ξεχωριστής εποχής του λαϊκού τραγουδιού.
Η έκδοση συνοδεύεται από πλούσιο και ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό.
«Υπάρχει ένα κλειδί στην αυτοβιογραφία του Γιάννη Μωραΐτη. Αυτό δεν είναι άλλο από την γλώσσα του δημιουργού. (…) Η επιτυχία του Γιώργου Αλτή είναι πως δεν διαμεσολαβεί με προκατάληψη ή ιδεολογισμό στις μαρτυρίες του Γιάννη Μωραΐτη. Αφήνει αυτήν την σε πρώτη φάση λαϊκή, ρέουσα, άτεχνη, αυθόρμητη γλώσσα να κομίζει και τον κόσμο της. Κι εδώ είναι η επιτυχία του Μωραΐτη. Πως βρήκε έναν καταγραφέα που δεν σκέφτηκε με σημερινούς όρους για την «εντεχνοποίηση» της γλώσσας αυτής, αλλά μόνον με όρους καταγραφής και διάσωσής της. Μα για μπουζούκια μιλάμε. Για νύχτα. Για την Ομόνοια. Για τον αγώνα ενός μεγάλου μουσικού που ζυμώθηκε στην αγορά. Που ξεκίνησε απ’ το Μπραχάμι για να φτάσει να τον ακούει ο Τσακ Νόρις ή να παίζει με τον Διονυσίου. Μιλάμε για ένα σπάνιο τεκμήριο λαϊκής ζωής. Που δεν πρέπει στιγμή να το βάλεις ως άλλος Προκρούστης στην μοντέρνα κλίνη. Είναι σαν ποτάμι που κυλάει ο λόγος αυτός. Και ο μόχθος του Γιώργου Αλτή είναι η κοίτη που βρήκε για να πέσει ορμητικός στην θάλασσα των αναγνωστών.»
Από το επίμετρο του Δημήτρη Μανιάτη
