Καλλιτέχνες

"Πέρασαν εφτάμισι χρόνια κιόλας από την ημέρα που ο "πρίγκιπας" του ελληνικού ροκ μετανάστευσε για τη μεγάλη μπάντα του Παραδείσου. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος έφυγε χωρίς να μπορέσει να νιώσει την ικανότητα της σποράς που έπιασε. Γιατί είναι κοινό μυστικό ότι το ελληνικό ροκ διανύει την καλύτερη περίοδό του.

"Ο Παύλος δεν έφυγε από την ηρωίνη. Η ηρωίνη ήταν το μέσο. Ο θάνατος της μητέρας του ήταν το γεγονός που του στοίχισε αφάνταστα. 'Ηταν το γεγονός που τον ξανάριξε στην πρέζα.

"Ο Σιδηρόπουλος, όπως και όλοι οι νεκροί ήρωες του ροκ, άθελά του δημιούργησε ένα μύθο. Ένα μύθο προς εκμετάλλευση. Στο μύθο όμως πάντα ξεχνιέται το ανθρώπινο στοιχείο. Και ο Παύλος, για όσους τον γνώριζαν από κοντά, ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Παράλληλα, όμως, ήταν και ο καλλιτέχνης εκείνος που μίλησε στη γενιά του (και όχι μόνο) με τη σκληρή γλώσσα της πραγματικότητας, χωρίς να πιπιλίσει τα αφτιά με ωραιοποιημένα μηνύματα, που θα τον έκαναν εμπορικότερο.

"Η κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά το θάνατο του Παύλου φαντάζει (και είναι) αρκετά περίεργη. Ο Παυλάκης απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα και οι δίσκοι του μπήκαν σε χιλιάδες σπίτια. Τα περιοδικά και γενικότερα τα ΜΜΕ, που πολλές φορές τον λοιδορούσαν, τώρα τον χαϊδεύουν. 'Ισως γιατί δεν είναι πια επικίνδυνος. Το σώμα του Παύλου έπαψε να υπάρχει, υπάρχει όμως το έργο του και θα μιλάει διαχρονικά.

"Προσπάθησα να συγκεντρώσω το σύνολο των δημοσιευμάτων που αφορούσαν τον Σιδηρόπουλο, γιατί πιστεύω ότι έτσι κατατίθεται η άποψή του.
"Μια άποψη που πρώτα απ' όλα μετέφερε στα τραγούδια του, γιατί ο Παύλος ποτέ δεν κρύφτηκε και ποτέ δε μάσησε τα λόγια του".

ΑΚΗΣ ΛΑΔΙΚΟΣ