Ελληνική Ποίηση

…επί δισεκατομμύρια έτη, / εκάστη γενεά κληρονομεί / εις τα κατιόντα κύτταρά της
/ τουτέστιν / εις τους αλληλοσπαρασσομένους απογόνους, / τον τρόπον
της αντιγραφής των υλικών της : / την διαθήκην της / εις τους αιώνας των αιώνων…

"Στον πρώτο γιο μου, τον Ανέστη,
αφήνω την αυλή στο Καραβοστάσι…
Στον μικρό μου γιο, τον Λευτέρη,
αφήνω την ελιά
που ‘ναι στη μέση της αυλής,
με τον ίσκιο της μαζί.
Την ευχή μου στον πιο δυνατό".

"…Ουδείς δε άλλος απολύτως να συνοδεύση την εκφοράν μου ειμή οι αδελφοί μου, οι ανεψιοί μου
και η Μαρία, διότι το μωρόν των ανθρώπων γένος, το οποίον καθ’ όλον μου τον βίον εσυχαινόμην
δια την υποκρισίαν και το ψεύδος του, θα το αισθάνωμαι ως βάρος πιέζον το πτώμα μου".