Ελληνική Ποίηση

Το πάθος δεν λυτρώνεται σε καμία ζωή
Ακόμα και η γαλήνη μου έχει κάτι που κινείται προς τα επάνω
Στις αρμονίες του χιονιού και του ηλιοβασιλέματος φυσάω
Χωρίς να λέω ότι ο αέρας είναι το πρώτο στοιχείο
Και να μια στοχαστική συννεφιά
Οι ήχοι της φύσης μεγεθύνονται μέσα μου
Για μια στιγμή σβήνω όλους τους πολιτισμούς και αιωρούμαι
Μιλάνε μόνο τα μάτια-ουρανοί και τίποτα δεν είναι χωρισμένο
Και όπως συντίθεμαι συγχρόνως και διαιρούμαι, νιώθω το πάθος να ενώνει τα πάντα σε ένα σημείο