Ελληνική Ποίηση

Αιώνιο κάλλος

Στην αιωνιότητα ταξιδεύει ο χρόνος, κι εμείς,
σε ψυχοφθόρα συγκατάνευση στου πλανήτη
την εξολόθρευση,
άκαρπα χέρια, απαρηγόρητος πόνος,
χρέος ζωής.

Η ψυχή αναδεύεται στο σκοτάδι,
στη μοναξιά μήπως κατρακυλήσει,
σ’ επιφυλακή μπαίνει, να κρατηθεί
όρθια προστάζει.

Θεμελιώδεις κανόνες
τους θησαυρούς του κάλλους
να σώσουν προστάζουν,
προελαύνουν, καλπάζουν,
ερωτοτροπούν με το μέλλον.
Αισιόδοξη είμαι, το φως θα νικήσει.