Ελληνική Ποίηση

Ο χρόνος ο αόρατος, ο ορατός

Πόσο επίβουλα
θρυμματίζεται ο χρόνος
μέσα στη σιωπή –
καταρράκτης υάλου λαμπυρίζει
πριν βυθιστεί σε σκοτεινή χοάνη.
Ποιος τον εγέννησε;
Ποιος τον καθοδηγεί;
Ποια η κατεύθυνση;
Ποιος ο προορισμός του;
Τον τέμνουμε
τον κατατέμνουμε
τον ανατέμνουμε
και εντέλει
στις όχθες του αναμένουμε
άναυδοι, ανίδεοι, ανήμποροι.