Ελληνική Ποίηση

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ



Ἄν θέλεις νά λέγεσαι ἄνθρωπος

δέ θά πάψεις οὔτε στιγμή ν’ ἀγωνίζεσαι γιά τήν εἰρήνη καί γιά

τό δίκιο.

Θά βγεῖς στούς δρόμους, θά φωνάξεις, τά χείλια σου θά

ματώσουν ἀπ’ τίς φωνές

τό πρόσωπό σου θά ματώσει ἀπό τίς σφαῖρες – μά οὔτε βῆμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μιά πετριά στά τζάμια τῶν πολεμοκάπηλων

κάθε χειρονομία σου σά νά γκρεμίζεις τήν ἀδικία.

Καί πρόσεξε: μή ξεχαστεῖς οὔτε στιγμή.

Ἔτσι λίγο νά θυμηθεῖς τά παιδικά σου χρόνια

ἀφήνεις χιλιάδες παιδιά νά κομματιάζονται τήν ὥρα πού

παίζουν ἀνύποπτα στίς πολιτεῖες

μιά στιγμή ἄν κοιτάξεις τό ἡλιοβασίλεμα

αὔριο οἱ ἄνθρωποι θά χάνουνται στή νύχτα τοῦ πολέμου

ἔτσι καί σταματήσεις μιά στιγμή νά ὀνειρευτεῖς

ἑκατομμύρια ἀνθρώπινα ὄνειρα θά γίνουν στάχτη κάτω

ἀπ’ τίς ὀβίδες.