Λίστα αντικειμένων
«Αντιστίξεις» ήταν ο τίτλος της μουσικής στήλης στην "Καθημερινή της Κυριακής" για μια εξαετή περίοδο (1999-2005).
Στο πρώτο κείμενο, με τον μουσικό υπαινικτικό τίτλο «Μια όχι ακαδημαϊκή εισαγωγή» (το οποίο, ως απλώς κατατοπιστικό για τον αναγνώστη, δεν περιλαμβάνεται στον τόμο αυτόν), υπήρχε μια κρίσιμη παράγραφος, η οποία, προσπαθώντας να δώσει το στίγμα των προθέσεων του συγγραφέα, έλεγε:
«Η στήλη φιλοδοξεί να είναι ένα μεγάλο αυτί, που στη μεμβράνη του θα συσσωρεύει ακροάματα, ήχους και μουσικές μνήμες, και θα προσπαθεί, αναπαράγοντάς τες, να βρει τα νήματα που το συνδέουν με τον σημερινό ακροατή· κάτι σαν αποκωδικοποιητής μουσικών συγκινήσεων, όπως αυτές άναρχα και σαρωτικά συγκροτούν το δικό τους ηθικό corpus· ένα αυτί που θα επιτρέπει να συμβιώνουν αρμονικά ακουστικές, ηλεκτρικές, αναλογικές και ψηφιακές εγγραφές, που θα συναντά με την ίδια ευκολία τους μεσαιωνικούς τροβαδούρους και τον John Adams, τα αναγεννησιακά μαδριγάλια και το αμερικανικό μιούζικαλ, επιχειρώντας να καταγράφει τη μεροληπτική εμπειρία του ακροάματος, χωρίς αξιολογική, χρονολογική ή άλλη σειρά».
Ξαναβλέποντας το σύνολο των κειμένων και με τη συνηγορία του χρόνου που έκτοτε έχει διαρρεύσει, αισθάνομαι ευτυχής γιατί τα μουσικά αυτά δοκίμια (χρησιμοποιώ τον όρο με προεξάρχουσα την έννοια της απόπειρας) τήρησαν με συνέπεια την προγραμματική τους πρόθεση-δήλωση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ, Νοέμβριος 2018
Στο πρώτο κείμενο, με τον μουσικό υπαινικτικό τίτλο «Μια όχι ακαδημαϊκή εισαγωγή» (το οποίο, ως απλώς κατατοπιστικό για τον αναγνώστη, δεν περιλαμβάνεται στον τόμο αυτόν), υπήρχε μια κρίσιμη παράγραφος, η οποία, προσπαθώντας να δώσει το στίγμα των προθέσεων του συγγραφέα, έλεγε:
«Η στήλη φιλοδοξεί να είναι ένα μεγάλο αυτί, που στη μεμβράνη του θα συσσωρεύει ακροάματα, ήχους και μουσικές μνήμες, και θα προσπαθεί, αναπαράγοντάς τες, να βρει τα νήματα που το συνδέουν με τον σημερινό ακροατή· κάτι σαν αποκωδικοποιητής μουσικών συγκινήσεων, όπως αυτές άναρχα και σαρωτικά συγκροτούν το δικό τους ηθικό corpus· ένα αυτί που θα επιτρέπει να συμβιώνουν αρμονικά ακουστικές, ηλεκτρικές, αναλογικές και ψηφιακές εγγραφές, που θα συναντά με την ίδια ευκολία τους μεσαιωνικούς τροβαδούρους και τον John Adams, τα αναγεννησιακά μαδριγάλια και το αμερικανικό μιούζικαλ, επιχειρώντας να καταγράφει τη μεροληπτική εμπειρία του ακροάματος, χωρίς αξιολογική, χρονολογική ή άλλη σειρά».
Ξαναβλέποντας το σύνολο των κειμένων και με τη συνηγορία του χρόνου που έκτοτε έχει διαρρεύσει, αισθάνομαι ευτυχής γιατί τα μουσικά αυτά δοκίμια (χρησιμοποιώ τον όρο με προεξάρχουσα την έννοια της απόπειρας) τήρησαν με συνέπεια την προγραμματική τους πρόθεση-δήλωση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ, Νοέμβριος 2018
