Λίστα αντικειμένων
Αν ο ρομαντικός ποιητής Μπάιρον είναι ο πιο γνωστός βρετανός φιλέλληνας, ο σκωτικής καταγωγής Τζορτζ Φίνλεϊ (1799-1875) δεν υστερεί ούτε σε φιλελληνικά αισθήματα, ούτε σε συμμετοχή στην Επανάσταση, ούτε σε έργο. Ο Φίνλεϊ έλαβε μέρος στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας ως εθελοντής ναύτης στην υπηρεσία του Χέιστινγκς.
Με σπουδές Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και εξειδίκευση στο Ρωμαϊκό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Γοτίγγης στη Γερμανία, και γοητευμένος από τον Αγώνα των Ελλήνων φτάνει στην Ελλάδα το 1823, όπου συναντά τον Μπάιρον, προτού συνεχίσει το ταξίδι του προς την Πελοπόννησο όπου θα περάσει δεκατέσσερις μήνες μαθαίνοντας ελληνικά, επισκεπτόμενος μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους και γνωρίζοντας από κοντά τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τις συνθήκες της Επανάστασης. Αρρωστος από ελονοσία το 1824 μετακινείται στην Ιταλία για θεραπεία. Το 1825 επιστρέφει στον ελλαδικό χώρο όπου θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του, γράφοντας ιστορικές μελέτες και στέλνοντας ανταποκρίσεις από την Ελλάδα, στους λονδρέζικους «Times».
Η «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης» που γράφει το 1861 ακολουθεί την πορεία του Ελληνισμού στον χώρο και στον χρόνο, από την αρχαιότητα ως τις μέρες του. Με έντονο το βιωματικό στοιχείο, η Ιστορία του αποτελεί έργο αναφοράς τόσο για την αποτύπωση των γεγονότων του Αγώνα από κάποιον που συμμετείχε σε αυτά, όσο και για τη ματιά του σύγχρονου με τα συμβάντα εξωτερικού παρατηρητή. Σήμερα, η Ιστορία του επαινείται ως αμερόληπτη μαρτυρία για την Ελληνική Επανάσταση και ως αναντικατάστατη πηγή για τα μετέπειτα οθωνικά χρόνια και συμπληρώνει, μαζί με την Ιστορία του Παπαρρηγόπουλου και του Σπυρίδωνα Τρικούπη, τη βεντάλια των πρώτων ιστορικών κειμένων για τα γεγονότα του Αγώνα
Με σπουδές Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και εξειδίκευση στο Ρωμαϊκό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Γοτίγγης στη Γερμανία, και γοητευμένος από τον Αγώνα των Ελλήνων φτάνει στην Ελλάδα το 1823, όπου συναντά τον Μπάιρον, προτού συνεχίσει το ταξίδι του προς την Πελοπόννησο όπου θα περάσει δεκατέσσερις μήνες μαθαίνοντας ελληνικά, επισκεπτόμενος μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους και γνωρίζοντας από κοντά τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τις συνθήκες της Επανάστασης. Αρρωστος από ελονοσία το 1824 μετακινείται στην Ιταλία για θεραπεία. Το 1825 επιστρέφει στον ελλαδικό χώρο όπου θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του, γράφοντας ιστορικές μελέτες και στέλνοντας ανταποκρίσεις από την Ελλάδα, στους λονδρέζικους «Times».
Η «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης» που γράφει το 1861 ακολουθεί την πορεία του Ελληνισμού στον χώρο και στον χρόνο, από την αρχαιότητα ως τις μέρες του. Με έντονο το βιωματικό στοιχείο, η Ιστορία του αποτελεί έργο αναφοράς τόσο για την αποτύπωση των γεγονότων του Αγώνα από κάποιον που συμμετείχε σε αυτά, όσο και για τη ματιά του σύγχρονου με τα συμβάντα εξωτερικού παρατηρητή. Σήμερα, η Ιστορία του επαινείται ως αμερόληπτη μαρτυρία για την Ελληνική Επανάσταση και ως αναντικατάστατη πηγή για τα μετέπειτα οθωνικά χρόνια και συμπληρώνει, μαζί με την Ιστορία του Παπαρρηγόπουλου και του Σπυρίδωνα Τρικούπη, τη βεντάλια των πρώτων ιστορικών κειμένων για τα γεγονότα του Αγώνα
