Ψυχολογία

Κάθε γυναίκα έχει μέσα της μια φωνή λαχτάρας και νοσταλγίας. Προσπαθούμε με όλο μας το είναι να γίνουμε καλές: καλές σύντροφοι, καλές κόρες, καλές μητέρες, καλές εργαζόμενες, καλές φίλες. Ευελπιστούμε ότι όλη αυτή η προσπάθεια θα μας κάνει να νιώσουμε ζωντανές. Αντ’ αυτού, όμως, καταλήγουμε να νιώθουμε εξαντλημένες, σε αδιέξοδο, να ασφυκτιούμε από τα πρέπει και να απογοητευόμαστε από το αποτέλεσμα. Βλέπουμε τη ζωή μας και αναρωτιόμαστε: μα, δεν έπρεπε όλα αυτά να είναι πιο όμορφα; Αλλά καταπνίγουμε την ερώτηση πολύ βιαστικά, λέγοντας στον εαυτό μας ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, και κρύβουμε τη δυστυχία μας ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αυθεντικό και οργισμένο, ορμητικό και τρυφερό μαζί, το Αδάμαστη είναι ταυτόχρονα μια ειλικρινής αυτοβιογραφία και ένα ηχηρό κάλεσμα. Είναι η ιστορία του πώς μια γυναίκα έμαθε ότι υπεύθυνη μητέρα δεν είναι εκείνη που αργοπεθαίνει για τα παιδιά της, αλλά εκείνη που τους δείχνει πώς να ζήσουν με όλη τους την καρδιά. Είναι μια ιστορία που περιγράφει ένα διαζύγιο, τη δημιουργία μιας νέας, σύνθετης οικογένειας, και τη συνειδητοποίηση ότι το πόσο ενωμένη ή διαλυμένη είναι μια οικογένεια εξαρτάται από το κατά πόσο τα μέλη της μπορούν, όταν κάθονται στο τραπέζι, να είναι ο πραγματικός τους εαυτός. Και είναι η ιστορία του πώς μπορούμε όλες μας να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας αρκετά, ώστε να βάλουμε τα όριά μας, να συμφιλιωθούμε με το σώμα μας, να τιμήσουμε τον θυμό και τον πόνο μας, και να απελευθερώσουμε τα πιο αληθινά, πιο άγρια ένστικτά μας, ώστε να μπορέσουμε, ως γυναίκες, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και να πούμε: Αυτή είμαι εγώ.